یاریگری از ویژگی های جوامع سنتی است که به راه حل هایی برای مشکلات موجود در جامعه منجر می شد. فقر اقتصادی، فقدان امنیت، خست و خشونت طبیعت (شرایط اقلیمی و جغرافیایی دشوار) از سویی و فرهنگ «یاری دوست» و پراخوت ایرانی و اسلامی از سوی دیگر، در درازای زمان ، به ویژه روستاییان و کوچ نشینان را به هم وابسته کرده است.
یاوری ها و یاریگری ها در جامعه ایرانی انواع متفاوتی دارند که در اینجا مجال پرداخت به آن ها نیست اما تفاوت دو گونه ی مهم آن دگریاری و همیاری را به اختصار می توان در این تعریف خلاصه کرد که «دگریاری» یک رابطه ی یکسویه است اما «همیاری» رابطه ای دوسویه است. به نظر می رسد که شکل گیری انواع یاریگری و یاوری ها که درواقع نوعی تعاون و همکاری در جامعه بوده است به دلیل نیازهای اقتصادی و برطرف کردن مشکلات افراد جامعه بوده است که در عین حال باعث ایجاد همدلی و دوستی بین افراد جامعه (روستایی یا عشایر) می شده است.
کایری یکی از انواع همیاری ها و دگریاری ها در روستاهای شهرستان بابل است که از دیرباز وجود داشته است که بدون هیچ چشمداشتی صورت می گرفته است و در بین مردان و زنان جامعه رواج داشته است.