امامعلی حبیبی گودرزی(-۱۳۱۰ )
کشتی آزاد
برنده نشان طلای بازیهای المپیک ۱۹۵۶
پنجم ماه خرداد سال ۱۳۱۰، در کنار شالیزارهای درزی کلا، چهارمین فرزند برارجان حبیبی و همسرش پا به عرصه وجود نهاد. امامعلی آخرین فرزند خانواده اش بود و پدرش او را بسیار دوست می داشت. شش ساله بود ه راه مکتب خانه روسیا را پیش گرفت در این مکتب خانه، ننه بیگم به بچه ها قرآن، علوم دینی و مذهبی می آموخت.
امامعلی دوازده ساله بود که پدرش را از دست داد و این رویداد در روح حساس او اثر عمیقی گذاشت.
بازی های المپیک ملبورن:
حبیبی در دو المپیک ملبورن و رم، در دسته چهارم شرکت کرد. ملبورن اولین تجربه او از بازی های المپیک و صحنه های بزرگ بین المللی بود. قبل از آن، او حتی در ایران هم آن چنان که باید، شناخته نشده بود. نوزده کشتی گیر در بازی های ملبورن، در دسته ۶۷ کیلو گرم روی تشک رفتند. در میان این عده اوله اندربری (اندربرگ) سوئدی، توماس ایوانز امریکایی، علیم بیگ بستایف روسی، گاریبالدو نیزولا ایتالیایی، شیگرو کاساهارا از ژاپن، عدیل گنگور از ترکیه و گیولا توث مجاری، همه داعیه قهرمانی داشتند. هیچ کس امیدی به حبیبی نداشت جز ایرانی ها و اوله اندربرگ که در هنگام اقامتش در ایران، تمرینات حبیبی را گه گاه در در سالن سرپوشیده پارک شهر، معروف به سالن نمایشگاه چکاسلواکی ها، دیده و شنیده بود که توفیق جهانبخت (حریف کهنه کار اندر برگ) در کمتر از دو دقیقه مغلوب او شده است. قرعه پانزدهم به نام حبیبی اصابت کرد. وی اولین کشتی خود را در مقابل قرعه دوازدهم، یعنی اندربرگ، برگزار کرد و سوئدی قهرمان المپیک و جهان در پیچ و خم یک مبارزه جانانه، در دقایق اول مسابقه پشتش به تشک اصابت کرد. سرعت و جسارت حبیبی موجب اعجاب همگان شد. درکشتی های بعد، توث مجاری، روژه بیله فرانسوی، نیزولا از ایتالیا و کاساهارا ژاپن، با امتیاز مغلوب حبیبی شدند. او در دوره ششم استراحت داشت و در دوره هفتم و نهایی، بستایف روسی را با امتیاز شکست داد و به نشان طلایی المپیک، که همراه با نشان طلایی تختی، اولین نشان طلای المپیک برای ایران بحساب می آید دست یافت.
