آیت الله فاضل استرآبادی

آیت الله حاج شیخ محمد فاضل استرآبادی در سال ۱۳۱۴ هـ.ش در شهر نجف اشرف (عراق) متولد شد.

پدرش آیت الله نجفعلی فاضل استرآبادی که از فضلای حوزه علمیه نجف به شمار می‌رفت سپس به ایران آمد و در شهر بابل اقامت گزید. در دوره خود از علمای برجسته استان مازندران محسوب می‌شد.

تحصیل

حاج شیخ محمد، دروس مقدماتی علوم اسلامی را در مازندران، نزد پدر و نیز نزد آیت الله حاج شیخ محمد کوهستانی (پدر همسرش) فرا گرفت و در ادامه به حوزه علمیه نجف اشرف عزیمت نمود و درسهای سطوح عالی را نزد اساتید برجسته آن حزوه از قبیل حاج شیخ مجتبی لنگرانی و حاج شیخ صدرا بادکوبه‌ای تلمذ نمود.

سپس درسهای فقهی واصولی فقهای عظام آن عصر، حضرات آیات حاج سید محمود شاهرودی، حاج سید ابوالقاسم خویی، حاج آقا روح الله خمینی، حاج شیخ حسین حر حلّی و حاج میرا باقر زنجانی شرکت کرده و در بین شاگردان آنان، به علم و عمل و فضایل اخلاقی شناخته شد.

او در عین حال از محضر مرحوم آیت الله حاج آقا بزرگ تهرانی بهره‌های وافری برد. وی اگر چه در حوزه نحف صاحب کرسی تدریس بود ولی بر اثر فشار رژیم بعثی عراق، در سال ۱۳۵۴ هـ.ش مجبور به ترک عراق گردید.

پس از ورود به ایران، در شهر بابل اقامت گزید و به شدت مورد توجه جامعه مذهبی جوانان شهر قرار گرفت، به گونه‌ای که در جریان انقلاب اسلامی ملت ایران در سال ۱۳۵۷ رهبری مبازره این شهر علیه رژیم فاسد پهلوی را بر عهده داشت و مسجد وی، یعنی مسجد کاظم‌بیک بابل، پایگاه انقلابیون پرشور این شهر بود.

پس از پیروزی انقلاب به عنوان مسئول کمیته امنیتی شهر تلاشهای شبانه روزی او زبانزد خاص و عام گردید.

در سال ۱۳۵۹ با احراز اکثریت قاطع آراء به عنوان نماینده مردم بابل در مجلس شورای اسلامی، انتخاب شد  و سپس در سال ۱۳۶۳ اقدام به تأسیس حوزه علمیه فیضیه مازندران در همان شهر نمود که پرورش هزاران طلبه حاصل تلاش شبانه روزی وی می‌باشد.